Αν τα προϊόντα της τύχης και της ανάγκης κάποτε εξελιχθούν τόσο που να μην έχουν ανάγκη την τύχη και να μην τύχει ποτέ να βρεθούν σε ανάγκη, τότε ο μόνος φόβος θα είναι μήπως τα ίδια οδηγήσουν και πάλι στην ανάγκη της τύχης ως μόνου γενεσιουργού αιτίου και της ανάγκης ως συμπληρωματικού εξελικτικού παράγοντα.

Όπως ίσως καταλάβατε, το παρόν ιστολόγιο δημιουργήθηκε σχεδόν εντελώς από τύχη, καθώς προσπαθούσα να διορθώσω ένα λάθος σε μήνυμά μου σε ιστολόγιο κάποιου άλλου, όταν, στην εμφάνιση μπροστά μου της πρόσκλησης να δημιουργήσω κι εγώ ένα ιστολόγιο, η (κυκλοθυμικά αυξομειούμενη και εν προκειμένω αυξημένη) ανάγκη μου για κοινωνικότητα με ώθησε να προχωρήσω με συνοπτικές διαδικασίες στη δημιουργία του παρόντος.

Και μια και τώρα υπάρχει πια αυτό το ιστολόγιο, θα πρέπει να πω, φαντάζομαι, κάτι και για μένα το δημιουργό(!) του. Ή μάλλον θα πω τι θα ήθελα να έβλεπα να γράφεται εδώ. Οτιδήποτε λοιπόν έχει σχέση με την κατανόηση όσων ακόμα δεν έχουν γίνει κατανοητά, είτε σε πανανθρώπινο επίπεδο είτε απλώς από εμένα είτε από οποιονδήποτε άλλο, αρκεί βέβαια να μην χρειαστεί να ασχοληθούμε με φαιδρότητες και αφέλειες. Ίσως ο όρος φιλοσοφία να περιγράφει καλύτερα αυτό που θέλω να πω, αλλά δεν εννοώ καμιά ελιτίστικη "φιλοσοφία", κάτι δηλαδή που θα αποκλείει όσους δεν έχουν εντρυφήσει στα έργα αρχαίων και νεότερων ιερών τεράτων της ανθρώπινης διανόησης και τα όμοια.

Δεν με ενδιαφέρει η έκφραση που πηγάζει από φουσκωμένα από υπερηφάνεια στήθη ελληνοπαθών αρχαιόπληκτων ή βυζαντινολάγνων ορθοδοξομανών, ούτε όμως και η αφελειογενής, σε βαθμό προσωποποίησης έως θεοποίησης, τάση λατρείας και υποταγής στη φύση. Αυτά μόνο έτσι ως παραδείγματα.

Δεν ξέρω αν θα δει ποτέ κανείς αυτό το ιστολόγιο, πολύ δε μάλλον αν θα γράψει κανείς εδώ. Θα ήταν καλά όμως. Οψόμεθα...